010 "Panie, pozwól mi..."

"Uczyń bym był z kamienia, bym z kamienia był.
I pozwól mi, pozwól mi,
 Spróbować jeszcze raz, jeszcze raz..."

~Dżem, "Modlitwa III"

Powyższy cytat z mojego ukochanego Dżemu nie jest przypadkowy. Jakiś czas temu słuchając Dżemu właśnie naszła mnie wena twórcza i zaczęłam pisać opowiadanie. W sumie jest go 17 stron. Sądzę, że choć pomysł nie jest zbyt oryginalny, opowiadanie nie jest najgorsze. Chciałabym poznać opinię osób bezstronnych. Wstawiam początek. Jeśli komuś się spodoba, proszę, dajcie mi znać. Naprawdę mi na tym zależy. No i jeśli będzie warto, to będę wstawiać dalsze części :)
+ Może znacie jakieś fora dla początkujących pisarzy- amatorów?

MODLITWA

Panie mój

 Uczyń bym był z kamienia

 Bym z kamienia był

 I pozwól mi, pozwól mi

 Spróbować jeszcze raz, jeszcze raz

 Chcę trochę czasu, bo czas,

 bo czas leczy rany…

~Dżem

Styczeń 2013

On uśmiecha się przepraszająco z ekranu. To tylko zdjęcie, ale i tak robi jej się gorąco. Patrzy na nie i myśli. Mogli być szczęśliwi– wierzyła w to przez tyle czasu, że niemal uważała za prawdę. Nieraz musiała powstrzymywać się, by nazwać go po imieniu, a nie „kochaniem”, a wobec innych– nie „swoim chłopakiem”. Tyle miesięcy patrzyła na niego z miłością, słuchała każdej bzdury, którą chciał jej przekazać, cierpliwie znosiła, gdy ją obrażał, chociaż gdy stali twarzą w twarz, mówił półżartem. No i dlaczego nie wyszło?!

Wszyscy mówili jej, że jest między nimi chemia. W to też wierzyła. Choć czasem tej wiary brakowało– wtedy myślała, że uda jej się odepchnąć od siebie to uczucie. Ale nigdy się nie udawało. Bo wtedy znów się spotykali. A on znów wykonywał jakiś subtelny gest, który równocześnie doprowadzał ją na wyżyny szczęścia i sprawiał, że w nocy płakała z bólu, siedząc po turecku w ciemności swego pokoju.

Pojedyncza łza spływa po policzku Wiktorii. Z głośnika płyną pierwsze wersy piosenki happysadu- „Wszystko jedno”. Bo miało, miało być tak pięknie! Miało nie wiać im w oczy! I marzyła o tym, że kiedyś ktoś zaśpiewa im „Sto lat”. A co zostało? Modlitwa. Prośby do Boga, by pozwolił jej spróbować jeszcze raz. Jeszcze raz pokochać kogoś tak, jak kochała Łukasza.

– Ogarnij się, Wiki– mruczy do siebie. Przesuwa kursor na krzyżyk w prawym górnym rogu okienka, w którym ma otwartego Facebooka, ale w ostatniej chwili wycofuje się. To za silne. Od wielu miesięcy jej FB i gadu– gadu zawsze są włączone, a ona zawsze jest dostępna. Cały czas się łudzi, że Łukasz może jej potrzebować, choć nigdy dotąd to się nie zdarzyło. Dziewczyna przesuwa kursor na ikonę minimalizowania i sprawdza komunikator. Po nim najłatwiej może określić nastrój Łukasza. Jego kontakt nie jest na liście dostępnych, ale w opisie ma cytat z piosenki i Wiktoria już wie, że jest niewidoczny. A więc pewnie ma zły humor, jest zdołowany, słucha jakiejś melancholijnej muzyki… Po prostu źle mu z samym sobą.

Przez kilka sekund serce Wiki ściska się boleśnie, a w żołądku robi się supeł. Zawsze gdy wie, że Łukasz jest niedostępny i nie ma ochoty z nikim rozmawiać, mimowolnie się o niego boi. Samobójca na zawsze pozostaje samobójcą.

Mam paranoję, przemyka jej przez głowę. Tak, to zdecydowanie dobre określenie na jej stan. Paranoiczka. Głupia, zakochana paranoiczka… Zwykle takie samokrytyczne myśli wywołują uśmiech na jej twarzy. Ma dużo dystansu do siebie i nieraz w trudnych chwilach ratuje ją to przed jakimś desperackim krokiem. Tym razem jednak jakoś nie działa.

– Masz paranoję, Wika– mówi na głos.– I na dodatek gadasz do siebie– dodaje.

Dziewczyna wybiera z paska otwartych programów odtwarzacz muzyki i wybiera utwór. Do nastroju pasuje jej „Kryzysowa narzeczona” Lady Pank. Co prawda Łukasz też uwielbia tę piosenkę, ale to nie boli już Wiki tak, jak wcześniej. Bardziej dotykają ją wspomnienia związane z tym utworem.

Ponownie otwiera okienko Facebooka i spogląda w zamyśleniu na zdjęcie profilowe Łukasza. Jego spojrzenie spod brązowej grzywki jest przepraszająco– pytające, rozczula ją, jak zwykle. Za każdym razem, gdy na nie spogląda, ma wrażenie, że to zdjęcie jest tylko dla niej, by ją przeprosić za wszystko, co się stało, za złudną nadzieję. Wydaje jej się niemal, że inni widzą odmienny portret chłopaka. Tak jak tylko ona widziała– a może sądziła, że widzi?– jego prawdziwą twarz.

Piosenka w odtwarzaczu zmienia się. Krótkie akordy zagrane na gitarze wystarczają do zidentyfikowania utworu. „Nad przepaścią” Braci. I nagle, chociaż dziewczyna próbuje to powstrzymać, znów cofa się do tamtych dni, dni w których było dobrze…

I to by było na tyle :) Tak jak pisałam powyżej, proszę o komentarze i opinie. Będę wdzięczna za każdy jeden :)

Zmykam

Dobranoc